Αλλη διάσταση στα Επιπλα

Αρκούσε η παρουσία της γοητευ­τικής  δίπλα του για να του αποσπούν οποιαδήποτε πλη­ροφορία. Πόσο βλάκας είχε σταθεί! Είχε αφήσει την όμορφη Δαλιδά του να τον εμπαίξει. Ακόμα και στο τελευταίο της σημείω­μα του μιλούσε για τις συνθεσεις. Τι υποκρισία!
Επέστρεψε στο ξενοδοχείο κολυμπώντας άλλοτε στο πέλαγος της οργής κι άλλοτε στη σκοτεινή θάλασσα της απελπισίας. Ζή­τησε να του βρουν θέση σε μια πτήση για την Ελλάδα. Είχε αρ­χίσει να αισθάνεται απωθητικά για την όμορφη πόλη, σαν να ήταν μια βρομερή πόρνη, που μόλις εξατμίστηκε το βαρύ μεθυστικό άρωμα της δεν απέμειναν παρά η θέα ενός ξεπεσμένου στή­θους και η μυρωδιά ενός ακόλαστου ιδροκοπήματος. Οι υπεύθυ­νοι του ξενοδοχείου του εξασφάλισαν ένα εισιτήριο για το ίδιο βράδυ. Κλείστηκε στο δωμάτιο και συγκρατήθηκε πολύ για να μην ξεσπάσει σε κλάματα. Σε μια προσπάθεια να ανασυντάξει τα θραύσματα της αξιοπρέπειας του, διέκρινε ένα φεγγίτη ελπί­δας πάνω από τους καναπεδες. Αν τελικά το άδειο κουτί είχε κλαπεί, αυτό συνέβαινε γιατί εξακολουθούσε να κουβαλάει το μυστικό του. Άρα η προσπάθεια του δεν ήταν χωρίς αποτέλεσμα, όπως αρχικά είχε νομίσει όταν το άνοιξε το προηγούμενο βράδυ.

Προέτρε­ψε  να τραβήξει το δαυλό που εκτελούσε χρέη μοχλού στις συνθεσεις..
Όταν η πέτρα που είχε βάλει για εμπόδιο ξεκόλλησε, την κλό­τσησε με δύναμη. Ο τοίχος επανήλθε στη θέση του με θόρυβο, σφραγίζοντας τη σκοτεινή κρυπτή μαζί με τον ένοικο της. Ψηλάφισε το κουτί. Έμοιαζε με μικροσκοπικό ξύλινο σε­ντούκι, καθώς δεν ήταν παρά λίγο μεγαλύτερο από την παλάμη του. Ο γάντζος που συγκρατούσε το καπάκι στη θέση του απο­δείχτηκε ανθεκτικός στην προσπάθεια του να το ανοίξει. Μόνο σε έπιπλα ανώτερης ποιότητας το συναντάς αυτό.
«Πάμε να φύγουμε. Θα το δούμε στα τραπεζακια», τον τράβηξε.
Κατέβηκαν τα στριφογυριστά ξύλινα από οξιά σκαλιά όσο πιο αθόρυβα γινό­ταν. Καθώς πλησίαζαν προς την έξοδο, οι φωνές του πλήθους άρ­χισαν να δυναμώνουν. Ευτυχώς, η πόρτα δεν είχε κλείσει πίσω απ’ τον απρόσμενο εισβολέα, καθώς η μικρή σανίδα ήταν στη θέ­ση της. Βγήκαν στον δρόμο σβήνοντας τους φακούς. Ο κόσμος χόρευε, τραγουδούσε, αγκαλιαζόταν ή κοιτούσε τα πυροτεχνή­ματα που έσκαζαν γεμίζοντας με λάμψεις πολύχρωμες το σκο­τεινό ουρανό . Χώθηκαν, μέσα στο πλήθος για να δια­σχίσουν την απόσταση έως τα επιπλα πατρα.
Εκεί ήταν βέβαιο ότι θα έβρισκαν αυτό ακριβώς που ζητούσαν. Το περιεχόμενο του σεντουκιού παρέπεμπε σε έπιπλα υψηλής ποιότητας και τα έπιπλα πάτρα ήταν το μόνο σημείο που μπορούσαν να τα βρουν. Γιατί  δεν σωστό να πάρεις  ότι βρεις μπροστά σου, ο μοχλός που είχαν δει στις συνθέσεις ήταν κάτι μοναδικό.