Έχει συρρικνωθεί και έχει γίνει ένα μικρο τραπεζάκι επάνω στο αστραφτερό δάπεδο μου, σαν κουλουριασμένος ατέρμων. Το επιπλο μου εμφανίζει συχνά αντανακλάσεις και συσπάσεις, αρνούμενο να υποταχτεί στην καταπόνηση του ασταμάτητου τριψίματος. Το χέρι μου είναι πια ένα ξένο σώμα, σκληρό και άκαμπτο, που κινείται θαρρείς από το μόνο πράγμα που δε βρίσκεται σε αγκύλωση πάνω μου: τη θέληση μου. Από χθες χοντροί κόμποι ιδρώτα άρχισαν να ποτίζουν το μέτωπο μου. Είναι παγωμένοι, αλλά εξατμίζονται γρήγορα στο ζεστό μου πρόσωπο. Έχω ξύλο. Όμως δεν έχω χρόνο. Μόνο επιπλα
Έχω πάψει από μέρες να κοιτιέμαι στο μικρό καθρέφτη. Το φάντασμα που αντικρίζω είναι ανησυχητικά οικείο. Το φοβάμαι. Το μεγάλο επιπλο, τα βαθουλωμένα συρτάρια και οι μαύρες λιμνοθάλασσες από κάτω δημιουργούν ένα θλιβερό απείκασμα της παραίτησης. Μα το πιο τρομαχτικό είναι τα σαλόνια.
Πάνε σχεδόν… Δε θυμάμαι… Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες μέρες πέρασαν από εκείνο το βράδυ. Ίσως πέντε. Ίσως δέκα. Ίσως τριάντα. Δεν ξέρω πια. Μέσα στο μεγάλο δωμάτιο υπάρχουν μόνο τρία έπιπλα, ένας μεγάλος γωνιακός καναπές, ένα πολύ ωραίο τραπεζάκι και μια πολύ μοντέρνα σύνθεση τοίχου, με την τηλεόραση στην θέση της. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ και να χαζεύω τηλεόραση, πίνοντας που και που μια γουλιά από τον καφέ που είναι πάνω στο τραπεζάκι, δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο η τηλεόραση αλλά βοηθάει να μην την θυμάμαι, έτσι είναι όταν έχεις τα σωστά έπιπλα αντιμετωπίζεις με διαφορετικό τρόπο τέτοιες καταστάσεις.