Αλλη διάσταση στα Επιπλα

«Καφέ!» φώναξε σε κωμικό τόνο. «Χρειάζομαι καφεΐνη επει­γόντως!» Του πρότεινε να κατεβούν στην καφετέρια του , αλλά τελικά συμφώνησαν να εκμεταλλευτούν την υπη­ρεσία εξυπηρέτησης δωματίου. Μπήκε στο μπάνιο, ό­σο αυτή τηλεφωνούσε για καφέδες και πρωινό. Καθώς το νερό έ­πεφτε πάνω του σκεφτόταν αν θα μπορούσε να της ζητήσει μια χάρη, χωρίς να θεωρηθεί ότι εκμεταλλεύεται τη σχέση τους. Το αποφάσισε. Χρειαζόταν κάποιον να τον βοηθήσει στο ψάξιμο του ανθτωπου και ίσως και σε κάποια άλλα ζητήματα που θα προέκυπταν στη σλαβόφωνη χώρα. Η πόλη είχε τελείως δια­φορετικούς κανόνες από το Λονδίνο, το Παρίσι ή τη Ρώμη και θα χρειαζόταν οπωσδήποτε τη συμβουλή ενός ντόπιου. Και εκείνη ήταν ιδανική επιλογή.
Όταν βγήκε από το αχνιστό μπάνιο, οι καφέδες είχαν φτάσει, μαζί μ’ ένα βασιλικό πρωινό. Η όμορφη έτρωγε με όρεξη καθισμένη ανακούρκουδα. Αυτός άναψε τσιγάρο και άρχισε να βλέπει τα επιπλα γύρω στο δωμάτιο, δεν είχαν κάτι το ιδιέτερο αλλά ήταν προσεγμένες επιλογές και από τους καναπεδες μέχρι τις καρεκλες και τα τραπεζακια ήταν φινετσάτα.

Η ευθεία, που ήταν παλιά παζάρι αλό­γων, διατηρούσε το μεσαιωνικό της σφρίγος και είχε μεταμορ­φωθεί στην πιο πάλλουσα αρτηρία της πόλης. Περιπλανήθηκε ανάμεσα στους  πάγκους διασκεδάζοντας με τα μικροαντικείμενα, τα περισσότερα παντελώς άχρηστα, εκτός κάποια επιπλα. Στο τέ­λος πείστηκε να αγοράσει μια ξύλινη μινιατούρα ενός βιο­λιστή, που λάξευε περιπαθώς άηχες νότες με το δοξάρι του Η περιπλάνηση του στο μαγικό κόσμο του υπαίθριου παζαριού με τα επιπλα, έκανε τους δείκτες του ρολογιού να τρέξουν λίγο πιο γρή­γορα από το κανονικό. Είχε όμως χρόνο στη διάθεση του για να δειπνήσει, πράγμα που το στομάχι του τον διαβεβαίωνε με τον πιο πειστικό τρόπο ότι είχε ανάγκη. Κινήθηκε προς το υπέροχο κτί­ριο του Πανεπιστημίου , δίπλα στο θέατρο, όπου πρωτοπαίχτηκε ο Ντον Τζιοβάνι. Διακόσια και πλέον χρόνια μετά την πρώτη πρεμιέρα η όπερα συνέχιζε να ανεβαίνει με την ίδια επιτυχία. Αμέσως μετά  του τράβηξε την προ­σοχή ένα εστιατόριο. Κατεβαίνοντας τα φωτισμένα με δαυλούς πέ­τρινα σκαλιά του, οδηγήθηκε σε μια αίθουσα, που δίχως άλλο θα ήταν κάποτε κελάρι. Οι κοντές κολόνες, τα ανάλογα ξύλινα επιπλα και τα θολωτά ταβάνια δεν άφηναν καμιά αμφιβολία.