Η ευθεία, που ήταν παλιά παζάρι αλόγων, διατηρούσε το μεσαιωνικό της σφρίγος και είχε μεταμορφωθεί στην πιο πάλλουσα αρτηρία της πόλης. Περιπλανήθηκε ανάμεσα στους πάγκους διασκεδάζοντας με τα μικροαντικείμενα, τα περισσότερα παντελώς άχρηστα, εκτός κάποια επιπλα. Στο τέλος πείστηκε να αγοράσει μια ξύλινη μινιατούρα ενός βιολιστή, που λάξευε περιπαθώς άηχες νότες με το δοξάρι του Η περιπλάνηση του στο μαγικό κόσμο του υπαίθριου παζαριού με τα επιπλα, έκανε τους δείκτες του ρολογιού να τρέξουν λίγο πιο γρήγορα από το κανονικό. Είχε όμως χρόνο στη διάθεση του για να δειπνήσει, πράγμα που το στομάχι του τον διαβεβαίωνε με τον πιο πειστικό τρόπο ότι είχε ανάγκη. Κινήθηκε προς το υπέροχο κτίριο του Πανεπιστημίου , δίπλα στο θέατρο, όπου πρωτοπαίχτηκε ο Ντον Τζιοβάνι. Διακόσια και πλέον χρόνια μετά την πρώτη πρεμιέρα η όπερα συνέχιζε να ανεβαίνει με την ίδια επιτυχία. Αμέσως μετά του τράβηξε την προσοχή ένα εστιατόριο. Κατεβαίνοντας τα φωτισμένα με δαυλούς πέτρινα σκαλιά του, οδηγήθηκε σε μια αίθουσα, που δίχως άλλο θα ήταν κάποτε κελάρι. Οι κοντές κολόνες, τα ανάλογα ξύλινα επιπλα και τα θολωτά ταβάνια δεν άφηναν καμιά αμφιβολία.
One Reply to “περιπλάνηση του στο μαγικό κόσμο του υπαίθριου παζαριού με τα επιπλα”
Comments are closed.
Αυτό το κτίριο του Πανεπιστημίου δεν είναι όπως νομίζετε, έχει το παζάρι με τα έπιπλα δίπλα και σε κάθε περίπτωση που κάποιος προσπαθεί να σχεδιάσει έναν καναπέ, καταλήγει φτιάχνει αηδίες. Και πρέπει να γίνει με αυτό και σύντομα. Όλοι οι σχεδιαστές έχουν πρόβλημα. Και τα πέτρινα σκαλιά είναι πρόβλημα αλλά αυτό είναι το λιγότερο.