Αλλη διάσταση στα Επιπλα

Είναι γεγονός ότι το να διακοσμείς έναν χώρο με έπιπλα δεν είναι κάτι απλό, είναι διαδικασία αρκετά σύνθετη και απαιτεί ο διακοσμητής να έχει γνώσεις και φαντασία.
Παραθέτω εδώ ένα διάλογο που δείχνει αρκετά γλαφυρά το πως δυο διακοσμητές ακολουθούν μια διαδραστική διαδικασία.
Σκεφτόμουν σαν να ήμουν δύο. «Είναι ρηχός!» «Οι ιδέες του είναι στείρες, σχέδια καναπέδων δίχως έμπνευση», έλεγε ο ένας μου εαυτός. «Όχι, είναι βαθύς!», απαντούσε ο άλλος. «Είναι χαρισματικός! Έχει σχεδιάσει πολύ ωραία κρεβάτια και τραπέζια», «Όχι, είναι μια φιγούρα θεατρινίστικη μπερδεμένη στην μεγαλοφυή της σχεδιαστική απλοϊκότητα». «Είναι γεμάτος πρωτότυπες ιδέες.», «Όχι, κυνηγά την η­δονή της επιβεβαίωσης!», «Δεν εμπιστεύεται τις ιδέες, πρό­τυπο του είναι ο Andrea Branzi», τον κατηγορούσε η μια μου φωνή. «Όχι, μες στην ακρότητα και την απόρριψη των προτύπων προαναγγέλλει κάτι από τη νέα προσέγγιση στο έπιπλο, από το νέο μεγάλο σχεδιαστικό ε­γωισμό που πρέπει να ενσωματωθεί στις φόρμες των επίπλων μας», τον υπερασπιζόταν η άλλη.
Ο ένας ποτέ δεν αμφισβητούσε τα σχέδια του άλλου, όσα αμφισβητούσε με τα μάτια του σχεδιαστή επίπλων υψηλού επιπέδου. Και ποτέ δεν είχε μιλήσει με κανένα μας σχετικά. Μόνο μια φορά, πρώτη και τελευταία. Είχα να τους συναντήσω μερικούς μήνες, γιατί είχαν αφοσιωθεί στα νέα σχέδιά τους. Μου είπε σάμπως να ήταν κάτι ασή­μαντο: «Ο Robby Cantarutti έστειλε ένα mail προχθές το βρά­δυ. Ήταν, λέει, στο σχολείο και κανείς δεν θυμόταν το τρέχον project κι όπως γύρισε το μεσημέρι στο σπί­τι του, δεν μπορούσε να βρει καμία γραμμή που ταιριάζει στα νέα σχέδια των γωνιακών σαλονιών.

σαλόνι γωνία

Πήγε να αλλάξει το βασικό σχέδιο το απόγευμα, αλλά κανένα δεν ταίριαζε στην νέα προσέγγιση. Την άλλη μέρα το πρωί ο επιπλοποιός τον είδε και τον ρώτησε σχετικά με τα νέα τραπέζια που επρόκειτο να κατασκευάσουν. Μα ούτε τότε μπορούσε να αποκαλύψει κάτι, πάντα όσο επεξεργάζεται ένα σχέδιο τον διακατέχει μια μυστικοπάθεια και κάποιος κανένας δεν μπορεί να του πάρει κουβέντα για οποιοδήποτε νέο έπιπλο σχεδιάζει.».
Σχεδόν πάντα ο τρόπος που σκεφτόταν για τα νέα σχέδια των επίπλων επηρεαζόταν από κατασκευαστές επίπλων όπως η Sanfos, αλλά και μεγάλα κέντρα του εξωτερικού που καθορίζουν τις νέες σχεδιαστικές τάσεις όπως αυτό : http://www.sva.edu
Μήνα με το μήνα ο βασικός σχεδιαστής ολοκλήρωνε τον σχεδιασμό των νέων συνθέσεων τοίχου. Η γραμμή στον σχέδιο του κρεβατιού μεγάλωνε. Κι έβλεπα πώς γίνεται κανείς ξένος, πώς σχεδιάζοντας πρωτότυπα σαλόνια με μοντέρνα υφάσματα μπορεί να δώσει νέα πνοή στους χώρους των κατοικιών : http://www.elmueble.com  Κι όμως, ακόμα και τότε σκεφτόμουν πως πάντα, με­τά τα μεγαλομανή του σχέδια και τις πρώτες παραγγελίες για τα καινούρια σχέδια των επίπλων μας, τον έπιανε μια ακαθόριστη μελαγχολία και στιγ­μιαία γεννιόταν η ελπίδα μέσα μου ότι μπορούμε να έ­χουμε ψυχική επαφή και να υπάρξουν κοινές συνισταμένες στον σχεδιασμό νέων αντικειμένων για το σπίτι..
Πήγα και τον βρήκα. Εμείς, που ανακαλύπταμε ταυτόχρονα τα ίδια πράγματα στα νεα σχέδια επίπλων, που ο ένας πρόφταινε τη σκέψη του άλλου, δεν είχαμε τίποτα να πούμε. Το βλέμμα του δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί πάνω μου. Με προσπερνούσε σαν να μην υπήρχα, λες κι ήμουν δια­φάνεια. Τα μάτια του ένα άδειο χαρτί, κανένα σχέδιο έψαχνε κάτι  να μου το προτείνει, μα δεν έβρισκε. Οι σχεδιαστικές σκέψεις μας διασταυρώνονται και δεν επρόκειτο να συναντηθούν ποτέ. Όλα μας τα χαρτιά είχαν πλέον παιχτεί. Η ολοκλήρωση των νέων καναπέδων με τα νέα υφάσματα πλησίαζε στο τέλος. Μελετήσαμε μαζί κάποιες νέες προτάσεις για πρωτότυπα σχέδια για σαλόνια.
Στο τέλος όμως πήρε μιαν απρόβλεπτη μορφή κι ένα παράδο­ξο όνομα: Καναπές-κρεβάτι, για νέες κατοικίες στη Γερμανία. Ο παλαιός επιπλοποιός είχε την παλιά καλή τεχνοτροπία στην κατασκευή των μπουφέδων. Εμείς θα έχουμε τον πολύ πρωτοποριακό νέο τρόπο κατασκευής των σύγχρονων επίπλων κατοικίας με τις νέες τάσεις στην μόδα του σχεδιασμού των εσωτερικών χώρων.

Έψαχνε τις καρέκλες, τις τραβούσε με φροντίδα, υπογράμμιζε τα μπράτσα, τόνιζε τις πλάτες του με απαλές κινήσεις των χεριών, η τρίχορδη φω­νή του ανεβοκατέβαινε με απαλούς κυματισμούς σε τρεις συχνότητες, άφηνε μετέωρους λεπτούς καμπαράδες που σε προετοίμαζαν για το επόμενο θέμα, σε αιφ­νιδίαζε με νέα σχήματα και σχέδια, μπορούσε μ’ ένα νεύμα να δώσει μια πρωτότυπη διάσταση στην πιο α­νυπόφορη κοινοτοπία. Τα γκριζογάλανα υφάσματα, ίδια με το χρώμα βράχου από γρανίτη, κατέγραφαν και σχο­λίαζαν τα πάντα, σε απορροφούσαν σ’ ένα δικό τους υ­πόγειο κέντρο, εξέταζαν διαπεραστικά το σκοτεινό των ματιών σου, μάντευαν τις κρυφές σκέψεις και τις αμφι­βολίες σου, μετρούσαν τις πιθανές αντιδράσεις σου και προσανατόλιζαν κατάλληλα την ανάλυση του. Ναι, ήταν στιγμές που δεν έβλεπε εσένα, μελετούσε την τραπεζαρία σου. Κάθε τρεις τέσσερις θέσεις βλεφάριζε αργά αργά, μέχρι να ανασηκώσει τα μάτια και να ζυγιάσει το συνομιλητή του μ’ ένα βλέμμα από πολύ βαθιά.
Ο λόγος του, εκεί που κυλούσε, κοβόταν απότομα για να ξεχυθεί με μεγαλύτερη ορμή, όπως ένα ρέμα κατεβαίνει την κακοτράχαλη πλαγιά κι ελίσσεται ξεπερ­νώντας φυσικά φράγματα, βράχια, συστάδες δένδρων.

Εκείνη ψιθύριζε ένα ετοιμοθάνατο ναι, ναι… με την ξενυχτισμένη βραχνάδα της. Κι ενώ πίεζε τον εαυ­τό της κάτι επιτέλους να πει, αυτός έλυσε τη ζώνη και σηκώθηκε να της δείξει ένα μαγαζί με έπιπλα, αυτό. Η γειτόνισσα τον πλησίασε και του είπε χαμογελώντας: Νύχτα κι αυτή, ε; Ύστερα του ζή­τησε, αν επιθυμούσε, να επισκεφτεί την νοικοκυρά του σπιτιού στην κουζίνα. Σαν άκουσε ή νόμισε πως ά­κουσε το επιφώνημα της κοπέλας για τη νύχτα, κάτι άστραψε στα μάτια του, σαν αιφνίδια αποκάλυψη, και τότε ξανάριξε ένα κατάπληκτο, ερευνητικό βλέμμα στην άγνωστη γυναίκα του «καναπέ».
Ο οικοδεσπότης τον καλωσόρισε, στη συνέχεια πάτησε έ­να κουμπί και στο φωτεινό καντράν εμφανίστηκε ένα σήμα: “Νέος Καναπές εν όψει”. Του εξήγησε ότι είχαν πάρει επείγουσα εντολή από τον πύργο ελέγχου του σπιτιού με τα φαρδιά μπαλκόνια, μισή ώρα μετά την ανατολή, ν’ αλλάξουν το χαλί στον διάδρομο για να αποφύγουν τη σύγκρου­ση με την κονσόλα στην είσοδο δίπλα από την πόρτα της εισόδου που είχε σοβαρή βλάβη στα συστήματα προσανατολισμού τη;.
Όταν επέστρεψε στην πολυθρόνα του, είχαν αρχίσει να σερ­βίρουν. Αυτή κρατούσε το ποτήρι κι έπινε μηχανικά.

Κοντοστέκεται, του ρίχνει μια κλεφτή ματιά, φανταστικά έπιπλα σκέφτεται δι­στάζει λίγο, κι ύστερα συνεχίζει, τον προσπερνά, μα φαίνεται να το ξανασκέφτεται, γυρίζει ελαφρά το κε­φάλι, πάνω από τον κομψό καναπέ, η διακριτικότητα κι η ευγένεια του προσώπου της δεν μπορούν να κρύψουν τη γοητεία της κίνησης της, σταματά, και την ακούει να του λέει στα ελληνι­κά με συγκρατημένο χαμόγελο:
«Δεν κάνω λάθος; Είστε ο κατασκευαστής αυτού του υπέροχου επίπλου» : http://www.sanfos.gr/salonia-gwnies
«Δεν κάνετε, μα για σταθείτε… Σας ξαναείδα… Μα πού;» την κόβει με βλέμμα που γύρευε επίμονα τα μά­τια της.
«Στο κατάστημα επίπλων “Ashley” σας είδα σήμερα το μεσημέρι;»
«Ναι, ναι, σας κοίταξα, νόμιζα ότι τυχαία έπεσε το βλέμμα σας πάνω μου, μα δεν πήγε καθόλου το μυαλό μου ότι είστε η Ελληνίδα σχεδιάστρια του πολύ ωραίου εκείνου κρεβατιού …»
«Τι θα μπορούσα να ήμουν;» είπε αυτή κι είχε πρώ­τη φορά η έκφραση της ένα ίχνος ελευθεριότητας.
«Α! Από το στιλ και το ντύσιμο, Γαλλίδα… Αν ή­σασταν Αμερικάνα, τότε από τη Βοστόνη, δημιουργός καλαίσθητων κρεβατιών, ή από το Λος -Άντζελες, σύζυγος παραγωγού του κινηματογράφου», απάντησε κι έπαιξε το μάτι του.

Γρήγορα κι απαλά, κάτω απ τη δαντέλα της, στο λοφάκι με τ αγριόχορτα, τα θυμάρια και τις οξιές. Το σκέπασε προστατευτικά, όμως αυτό έτρεμε σαν λεπτό ξύλο. Ένα λεπτό μετά ένιωσα να φωλιάζει, να μερώνει. Το χέρι μου προχώρησε πιο κάτω στο ξύλο μαλακά αλ­λά σταθερά, σίγουρα, δίχως κανένα πια δισταγμό. Το βρήκε σφιγμένο, άνυδρο. Έψαχνε στο τέλος του δρόμου  να ανα­καλύψει το κατάστημα με τα υπέροχα σχέδια τραπεζιών και καναπέδων, μα αυτός δεν το είχε επισκεφτεί… Εκείνη δε σάλευε, δεν ανέπνεε, το πρόσωπο της σμιλεμέ­νο στην πέτρα και το ξύλο πήρε την ηρεμία του θανάτου, οι φλέβες στο λαιμό της ρυάκια πετρωμένα, τα χέρια της ακίνητα… Κι ήταν λες και ξεψυχούσε, κι άδειαζε από ζωή σ’ όλο το σώμα για να συγκεντρώσει την ύπαρξη της εκεί κάτω, και τότε το αισθάνθηκα να ζωντανεύει, άκουγα την καυ­τή και υγρή σιωπή του, με τραβούσε όπως οι διψασμένες ρίζες την αυγουστιάτικη μπόρα, λαίμαργο διέψευδε την επισημότητα της, κάτι τσουχτερό περνούσε στις φλέβες μου, ανέβαινα και κατέβαινα, έφευγα.

Πρόσωπα, όπως αυτά αναδύονται σαν φαντάσματα σε φω­τογραφικό θάλαμο, χάνεται σε μια βουή από γνωστές κι άγνωστες φωνές κι αδυνατεί να ξαναπλάσει την ει­κόνα εκείνου που έχει φύγει. Στα σαλονια που κάθονταν πριν δει το σχέδιο να εμφανίζεται μπροστά του.
Η πτήση της «Ολυμπιακής» από τη Βοστόνη με προ­ορισμό την Αθήνα έφτασε στο αεροδρόμιο Κένεντι της Νέας Υόρκης. Όταν πέρασε κι ο τελευταίος επιβάτης στον εναέριο διάδρομο επιβίβασης, πετιέται κι αυτός βιαστικά. Το αεροπλάνο είναι ο ιδανικός χώρος για να συγκεντρωθώ, εκεί, χιλιάδες πόδια ψηλά, αποκλεισμένος ανάμεσα στο Θεό και στον Ατλαντικό, θα ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου για τα επιπλα που πρέπει να πάρω, πριν πατήσω το πόδι μου στην Ελλάδα.
Δεν πρόλαβε να αποσώσει το συλλογισμό του και το βλέμμα του πέφτει σε μια αυστηρή μελαχρινή ομορφιά στην αριστερή πλευρά της πρώτης θέσης. Το πρόσωπο της φωτίζει μια έκπληξη, όλο συστολή κι επιθυμία, α­νασηκώνεται ελαφρά για να τον υποδεχθεί, η διακριτι­κότητα δεν κρύβει την ανυπομονησία της, προσπαθεί να συγκρατήσει το χαμόγελο που τρεμοπαίζει στα χεί­λη της και κείνη την υποψία συνενοχής στο κοκκίνισμα της, σάμπως να τους συνδέει κάποιο κοινό μυστικό.

Έχει συρρικνωθεί και έχει γίνει ένα μικρο τραπεζάκι επάνω στο αστραφτερό δάπεδο μου, σαν κουλουριασμένος ατέρμων. Το επιπλο μου εμφα­νίζει συχνά αντανακλάσεις και συσπάσεις, αρνούμενο να υποταχτεί στην καταπόνηση του ασταμάτητου τριψίματος. Το χέρι μου είναι πια ένα ξένο σώμα, σκληρό και άκαμπτο, που κινείται θαρρείς από το μόνο πράγμα που δε βρίσκεται σε αγκύλωση πάνω μου: τη θέ­ληση μου. Από χθες χοντροί κόμποι ιδρώτα άρχισαν να ποτίζουν το μέτωπο μου. Είναι παγωμένοι, αλλά εξατμίζονται γρήγορα στο ζεστό μου πρόσωπο. Έχω ξύλο. Όμως δεν έχω χρόνο. Μόνο επιπλα
Έχω πάψει από μέρες να κοιτιέμαι στο μικρό καθρέφτη. Το φάντασμα που αντικρίζω είναι ανησυχητικά οικείο. Το φοβάμαι. Το μεγάλο επιπλο, τα βαθουλωμένα συρτάρια και οι μαύ­ρες λιμνοθάλασσες από κάτω δημιουργούν ένα θλιβερό απείκασμα της παραίτησης. Μα το πιο τρομαχτικό είναι τα σαλόνια.
Πάνε σχεδόν… Δε θυμάμαι… Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες μέ­ρες πέρασαν από εκείνο το βράδυ. Ίσως πέντε. Ίσως δέκα. Ίσως τριάντα. Δεν ξέρω πια. Μέσα στο μεγάλο δωμάτιο υπάρχουν μόνο τρία έπιπλα, ένας μεγάλος γωνιακός καναπές, ένα πολύ ωραίο τραπεζάκι και μια πολύ μοντέρνα σύνθεση τοίχου, με την τηλεόραση στην θέση της. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ και να χαζεύω τηλεόραση, πίνοντας που και που μια γουλιά από τον καφέ που είναι πάνω στο τραπεζάκι, δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο η τηλεόραση αλλά βοηθάει να μην την θυμάμαι, έτσι είναι όταν έχεις τα σωστά έπιπλα αντιμετωπίζεις με διαφορετικό τρόπο τέτοιες καταστάσεις.

Κοίτα πιο πέρα. Ωραίες καρέκλες με  γερά δεσίματα από ξύλο και την μέταλλο, από το βερνίκι και τα υφάσματα, από τις κλωστές, διπλές η μονές. Τα σαλόνια Sanfos αυτό είναι το μέλλον που επιφύλαξε ο Δημιουργός στο ανώτερο δημιούργημα Του; Όχι βέβαια! Πώς επετράπη όμως αυτή η κατασκευή; Πώς ο Μεγάλος Αρχιτέκτονας άφησε το οικοδόμημα Του να ρημάξει; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Την ξέρεις κι εσύ, είμαι σίγουρος. Ο άνθρωπος έχασε την επαφή του με το ανώτερο, με το πνευμα­τικό, με το αυλό. Γκρέμισε τις γέφυρες που τον ένωναν με τον πα­ράδεισο. Σταμάτησε να ακούει τη φωνή του κατασκευαστή, γιατί έπαψε να μιλάει τη γλώσσα Του. “Η αρχή είναι ο λόγος και ο λόγος είναι το αποτέλεσμα”. Ο Λόγος, καταλαβαίνεις; Η αρχή και το τέλος των πά­ντων. Το μέγιστο χάρισμα στο ανθρώπινο είδος. Αυτό που το κά­νει εκλεκτό και ξεχωριστό. Αυτό που του δίνει τη θεία φύση του. Η Γλώσσα του δημιουργού είναι ένα δώρο που προϋπήρχε του Πύργου . Προϋπήρχε της Κιβωτού.

Όταν θέλεις να φτιάξεις ξύλινες επιφάνειες και δομές σε καμπύλα σχήματα, για να τα χρησιμοποιήσεις σε τραπέζια, καρέκλες, ντουλάπια κτλ μπορείς να το κάνεις όπως δείχνει το βίντεο:

Αρκούσε η παρουσία της γοητευ­τικής  δίπλα του για να του αποσπούν οποιαδήποτε πλη­ροφορία. Πόσο βλάκας είχε σταθεί! Είχε αφήσει την όμορφη Δαλιδά του να τον εμπαίξει. Ακόμα και στο τελευταίο της σημείω­μα του μιλούσε για τις συνθεσεις. Τι υποκρισία!
Επέστρεψε στο ξενοδοχείο κολυμπώντας άλλοτε στο πέλαγος της οργής κι άλλοτε στη σκοτεινή θάλασσα της απελπισίας. Ζή­τησε να του βρουν θέση σε μια πτήση για την Ελλάδα. Είχε αρ­χίσει να αισθάνεται απωθητικά για την όμορφη πόλη, σαν να ήταν μια βρομερή πόρνη, που μόλις εξατμίστηκε το βαρύ μεθυστικό άρωμα της δεν απέμειναν παρά η θέα ενός ξεπεσμένου στή­θους και η μυρωδιά ενός ακόλαστου ιδροκοπήματος. Οι υπεύθυ­νοι του ξενοδοχείου του εξασφάλισαν ένα εισιτήριο για το ίδιο βράδυ. Κλείστηκε στο δωμάτιο και συγκρατήθηκε πολύ για να μην ξεσπάσει σε κλάματα. Σε μια προσπάθεια να ανασυντάξει τα θραύσματα της αξιοπρέπειας του, διέκρινε ένα φεγγίτη ελπί­δας πάνω από τους καναπεδες. Αν τελικά το άδειο κουτί είχε κλαπεί, αυτό συνέβαινε γιατί εξακολουθούσε να κουβαλάει το μυστικό του. Άρα η προσπάθεια του δεν ήταν χωρίς αποτέλεσμα, όπως αρχικά είχε νομίσει όταν το άνοιξε το προηγούμενο βράδυ.